ไม่ต้องอายน่า แม่อายุปูนนี้ เห็นมาหมดแล้ว” “ก็งั้นๆครับแม่” ผมพยักหน้าแบบเขินๆ “ไอ้งั้นๆน่ะมันยังไง? เลยบ้านโจ้ไปตั้งไกลนะ” “ไม่เป็นไรแม่ ผมไม่รีบ มาแม่ส่งกระเป๋ามา ผมช่วยถือ” ผมกุลีกุจอช่วยแม่โจ้ขนสัมภาระไปที่รถ ซึ่งจอดอยู่ในซอยฝั่งตรงข้ามกับร้านงานนี้เป็นครั้งแรกที่ผมกับแม่โจ้ได้อยู่กับสองต่อสองแบบไม่มีใคร ซึ่งพอขึ้นรถได้แม่โจ้ก็ชวนผมคุยโน่นคุยนี่ ก่อนจะวกกลับมาถามเรื่องแฟนกับผมอีกจนได้ “เป็นไง หาแฟนได้ยังล่ะเรา?” “ยังเลยแม่ โหมันหากันง่ายๆก็ดีสิครับ” “อะไรกัน หน้าตาก็ดี รถก็มี ผู้หญิงที่ไหนเค้าก็ชอบกันทั้งนั้น เรื่องมากรึเปล่า?” “เปล่าแม่ โธ่ ที่มีน่ะผมไม่ชอบ แต่ไอ้ที่ผมชอบน่ะ เค้าก็ไม่ชอบผมน่ะซิแม่” “ก็เอาๆไปก่อนซิ เราเป็นผู้ชาย จะไปกลัวอะไร ไม่ชอบก็ค่อยเลิก” “ก็กลัวเค้าติดใจ แล้วไม่ยอมเลิกน่ะซิแม่” “แหม เราเก่งขนาดนั้นเชียว? ไม่ต้องอายน่า แม่อายุปูนนี้ เห็นมาหมดแล้ว” “ก็งั้นๆครับแม่” ผมพยักหน้าแบบเขินๆ “ไอ้งั้นๆน่ะมันยังไง? รึว่าของใหญ่?”
ผมอมยิ้มปนขำๆ ไม่นึกว่าแม่จะย้อนกลับมาแรงๆแบบนี้ เพราะปกติแกก็ไม่ค่อยได้พูดแนวๆนี้กับผมเท่าไหร่“ฮึว่าไง? ไม่ต้องอายน่า แม่อายุปูนนี้ เห็นมาหมดแล้ว” “ก็งั้นๆครับแม่” ผมพยักหน้าแบบเขินๆ “ไอ้งั้นๆน่ะมันยังไง? เลยบ้านโจ้ไปตั้งไกลนะ” “ไม่เป็นไรแม่ ผมไม่รีบ มาแม่ส่งกระเป๋ามา ผมช่วยถือ” ผมกุลีกุจอช่วยแม่โจ้ขนสัมภาระไปที่รถ ซึ่งจอดอยู่ในซอยฝั่งตรงข้ามกับร้านงานนี้เป็นครั้งแรกที่ผมกับแม่โจ้ได้อยู่กับสองต่อสองแบบไม่มีใคร ซึ่งพอขึ้นรถได้แม่โจ้ก็ชวนผมคุยโน่นคุยนี่ ก่อนจะวกกลับมาถามเรื่องแฟนกับผมอีกจนได้ “เป็นไง หาแฟนได้ยังล่ะเรา?” “ยังเลยแม่ โหมันหากันง่ายๆก็ดีสิครับ” “อะไรกัน หน้าตาก็ดี รถก็มี ผู้หญิงที่ไหนเค้าก็ชอบกันทั้งนั้น เรื่องมากรึเปล่า?”
