นะ…เจอกันพรุ่งนี้…หวัดดีค่ะ…” เธอวางสายแล้วยิ้มอย่างระรื่น วันพรุ่งนี้เธอจะได้ไปเที่ยวแล้วถึงแม้ว่าคนอื่นๆจะไม่ว่างก็เถอะ วันรุ่งขึ้นเธอแต่งตัวด้วยชุดแซ็กสีเทาอ่อน สั้นเหนือเข้าขึ้นมาพอสมควร ทำให้มองเห็นขาอ่อนอันขาวอวบอัดได้ มายสะพายกระเป๋าด้านข้าง สายสะพายพาดจากไหล่ลงมา ผ่านร่องอก ทำให้หน้าอกเล็กๆทั้งสองข้างของเธอนูนเด่นขึ้น ท่อนแขนที่ขาวเนียนน่าลูบไล้ ช่างรับกับใบหน้าที่สดใสน่ารัก กิ๊บสีชมพูรูปสตอเบอร์รี่ ติดอยู่บริเวณเหนือหูก็ทำให้เธอดูน่ารักขึ้นมากทีเดียว ” แน่ใจนะลูกว่าไปคนเดียวได้ ” คุณทรงพลถามด้วยความเป็นห่วง ” โธ่……คุณพ่อคะ หนูโตพอจะไปไหนมาไหนเองได้แล้วนะคะ ” ” ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะ…..อ้อ…เมไปส่งน้องหน่อยนะ…แล้วนี่จะกลับยังไง…” ” ดูก่อนค่ะคุณพ่อ ถ้ารถไม่ติดก็คงให้พี่เมไปรับ แต่ถ้ารถติดมากคงกลับเอง ” ” อย่างนั้นก็ได้จ่ะ…ไปกันเถอะสายแล้ว….” ทั้งสามคนออกจากบ้านพร้อมกันโดยที่คุณทรงพลแยกไปต่างหาก ส่วนเมกับมายนั้นไปด้วยกัน ”
แล้วนี้จะไปเที่ยวที่ไหนกันล่ะ ” ” ก็คงห้างแถวๆบ้านเพื่อนน่ะค่ะ แถวๆนี้มายเบื่อแล้ว ” ” งั้นเดี๋ยวพี่ขับไปส่งถึงที่เลยละกันนะ วันนี้พี่ไม่ได้รีบ ” ” ก็ดีสิคะ….พี่เมใจดีจังเลย ” เมื่อถึงจุดหมายแล้ว เมเธอก็ขับรถออกไปเพื่อที่จะไปทำธุระของเธอ มายเดินไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่แล้ว ” มาเร็วเชียวนะนัน ” ” ก็ใกล้บ้านเรานี่นา ” นันเป็นเด็กสาวที่เรียนห้องเดียวกันกับมาย ในกลุ่มเพื่อนสนิทของมายนั้นมีอยู่ 5 คน แต่เธอกับนันสนิทกันมากที่สุด นันใส่ชุดตัวเล็กรัดรูปสีชมพูแล้วใส่กระโปรงตัวเล็กๆซึ่งสั้นมากกว่าของมายอีก ” นัน…ทำไมเธอใส่สั้นอย่างนี้ล่ะ ขนาดเราใส่ยาวกว่าของเธอเรายังอายเลย ” ” เธอน่ะอย่าเชยสิ เดี๋ยวนี้ใครๆก็ใส่สั้นกันทั้งนั้นแหละ ” ”
