(แกมีบ้านอยู่กรุงเทพฯด้วย) สั่งให้ผมเตรียมเสื้อผ้า 1 กระเป๋า ทำหน้าที่สารถีพาแกเข้ากรุง เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ผมขับรถเข้า กทม. ตลอดทางคุณป้าจึงเป็นผู้ชี้เส้นทางให้จนถึงบ้านย่านนนทบุรี บ้านใหญ่โตสมฐานะจริงๆ มีห้องคนใช้ 2 ห้อง อยู่ด้านหลังของตัวบ้าน แต่มีห้องหนึ่งว่างไม่มีคนอยู่ แต่ไม่รู้ว่าใครเก็บกุญแจ คนใช้คู่ผัวเมียหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ผมเลยยืนเกร่อไม่รู้จะนอนไหน วันนั้นลูกชายคุณป้าไปเที่ยวชายทะเลไม่ได้กลับ แกเลยบอกว่าหากงัดประตูห้องจะทำให้ประตูชำรุด เลยบอกให้ผมไปนอนที่ห้องรับแขกแทน เมื่อได้ที่หลับที่นอนก็ไปอาบน้ำข้างนอกติดกับห้องคนใช้ เสร็จแล้วก็นั่งรอเจ้านายเพื่อขับรถไปงานเลี้ยงสังสรรค์ของกลุ่มนักธุรกิจใหญ่ จอดรถในที่จอดรถของโรงแรม คุณป้าในชุดราตรีสวยงามสั่งให้ผมไปหาอะไรกินแล้วมารออยู่ที่รถ ผมก็เปิดกระจกนั่งๆ นอนฟังวิทยุอยู่ในรถ ยุงก็ชุมเป็นบ้า ราว 3 ทุ่ม คุณป้าก็กลับมาขึ้นรถ มีกลิ่นเหล้าคุ้งเชียว ตาปรือเล็กน้อย สั่งออกรถกลับบ้าน เมื่อถึงแกก็เดินขึ้นบันไดเข้าห้อง ผมยังไม่ง่วงจึงเปิดโทรทัศน์ดูรายการดึก ไฟในบ้านมืดสนิท มีเพียงแสงจากจอภาพเท่านั้น โดยผมนอนอยู่บนโซฟาต้องตกใจขณะนอนดูทีวี มีเสียงกระแอมเบาๆ อยู่ด้านหลัง แหงะไปเห็นคุณป้าอยู่ในชุดนอนกระโปรงยาว ขนหัวลุกซู่เลย เพราะกลัวแกจะดุที่ถึงเวลาแล้วไม่นอน “ทำไมยังไม่นอน…” “ผมนอนไม่หลับครับ” “ฉันก็นอนไม่หลับเหมือนกัน??” แกเดินมาลงไขว่ห้างโซฟาตรงข้ามผม “ขับรถมาทั้งวันเมื่อยไหม” “ไม่เมื่อยครับคุณป้า ” “ทำไมฉันเมื่อยจัง มาบีบต้นคอให้ฉันหน่อยสิ” ผมลุกไปจับต้นคอแกมือสั่นเกร็ง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสตัวคุณป้า แกบอกให้บีบๆไล่จากต้นคอลงมาไหล่และแขน “เธออยู่กับฉันมาเกือบปี ไม่เห็นแฟนเราเลย” “ไม่มีครับ” “ห๊า…เธอยังไม่มีแฟนเหรอ?” คุณป้าหันหน้ามามองผมขณะบีบแขน “โกหกหรือเปล่า?” “ผมจะโกหกคุณป้าทำไมครับ” แกส่งยิ้มให้อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน “เราก็ไม่ใช่คนขี้เหร่ทำไมไม่มีแฟนแปลกจัง” “ก็ไม่รู้สิครับ เคยจีบๆกันไม่นานเขาก็ไปมีคนใหม่” “เพราะอะไรล่ะ?” “ผมไม่มีรถมอไซค์ให้เขานั่งมั้ง” คุณป้าหัวเราะแล้วเอามือมาจับที่ข้อมือผม
