เมื่อ 2 ปีที่แล้วตอนปี 2559 ตอนนั้นผมอายุ 23 ปี ผมเป็นคนภาคเหนือตอนล่าง ผมเรียนจบใหม่ๆกำลังหาสมัครงาน อ่านข่าวจากหนังสือพิมพ์ เขามีประกาศรับสมัครนักเรียนนายเรืออากาศ ผมมีความสนใจเป็นอย่างยิ่ง จึงเดินทางเข้ากรุงเทพฯ มันเป็นความลำบากมากสำหรับเด็กต่างจังหวัดสำหรับผม ญาติพี่น้องหรือเพื่อนฝูงที่อาศัยในกรุงเทพฯก็ไม่มี ผมกำหนดแผนการเดินทางเอาไว้ว่า ออกเดินทางจากจังหวัดผม เพื่อที่ให้ไปแจ้งรุ่งเช้า ที่หมอชิต หลังสมัครเสร็จ จะได้เดินทางช่วงตอนค่ำของวันนั้น หลังจากสมัครเสร็จก็เกือบ 3 โมงเย็น จะเร่งรีบกลับมาจองตั๋วรถทัวร์เพื่อกลับบ้าน มาถึงสถานีขนส่งสายเหนือหมอชิต ก็เกือบ 6 โมงเย็น ก็เดินจองตั๋วตามช่อง ต่างๆของแต่ละบริษัททัวร์ ปรากฏว่าแต่ละบริษัทส่วนใหญ่จะเต็มหมด หรือไม่ก็รุ่งเช้า ของวันใหม่ ตอนสภาพจิตใจ ผมเริ่มแย่แล้ว ตัวคนเดียวจะทำอย่างไรดี สับสนไปหมดคงอาศัยหมอชิตเป็นที่นอนแน่ๆ ประมาณ 2ทุ่มผมก็เข้าไปสอบถามเจ้าหน้าที่ขายตั๋วอีกครั้งว่ามีที่ว่างหรือลูกค้ายก เลิก มั้ยหรือไปจังหวัดใกล้เคียงที่อยู่
ช่างเป็นโชคดีของผมก็ไม่ทราบ เจ้าหน้าที่บอกว่ามีว่างอยู่ 2 ที่หน้าห้องน้ำท้ายสุดรถจะไปสิ้นสุดที่ พิษณุโลก คุณจะจองมั้ย ผมตอบตกลงทันที หลังขึ้นไปบนรถแล้วรถทัวร์ จะออก 3 ทุ่ม ก็มีคุณพี่ผู้หญิงคนหนึ่งวัยกลางคน อ้วนท้วมๆ ขึ้นมานั่งคู่กับผม ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร พี่ผู้หญิงเขาก็ถามผม จะไปลงทีไหนผมตอบเขาไป ผมก็ถามกลับไปว่าคุณพี่จะไปลงที่ไหนครับ คุณพี่ก็บอกว่าจะกลับบ้านที่อีกจังหวัดที่ติดกับพิษณุโลก แต่รถไม่มีคงต่อรถตอนเช้าที่พิษณุโลกไป ระหว่างทางรถออกจากหมอชิต คุณพี่เขาก็ถามเรื่องขอผมต่างนาๆ เรียนจบอะไร แล้วจะทำงานอะไร รวมถึงอายุ ผมตอบไป รู้สึกว่าคุณพีเขาคุยเก่ง พี่เขาอายุ 45
