ทำไมเฟรดดี้ต้องฆ่าเขา”
“เพราะ ผู้ชายสองคนนั้นรังแกผู้หญิง เฟรดดี้ไม่ชอบ”
คำพูดของเขารู้สึกย้อนแย้งกันเอง จนฉันต้องถามว่า
“แล้วการข่มขื่นผู้หญิง นี่ไม่เท่ากับเป็นการรังแกหรอกเหรอ ทำไมเฟรดดี้ถึงทำถ้าไม่ชอบ”
“เฟรดดี้ไม่ชอบ ที่คนอื่นรังแก แต่เฟรดดี้ชอบรังแกด้วยตัวเอง เฟรดดี้เลยฆ่าสองคนนั้น”
นธีตอบฉันด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เหมือนเขากำลังพูดถึงคนๆหนึ่งที่เขารู้จักดี ตลอดเวลาที่นธีพูดคุยกับฉันเขาไม่มีท่าทีมีพิรุธบ่งบอกถึงการโกหกเลย นอกจากสิ่งที่เขาพูดมันฟังดูหน้าเหลือเชื่อเท่านั้น นี่มันอาการของคนบ้าชัดๆ เพราะเขาเชื่อในสิ่งที่เขาพูดออกมาว่ามันเป็นความจริง เขาถึงไม่แสดงพิรุธของการโกหก ถึงตอนนี้ฉันต้องถอนหายใจอย่างหนักใจ เพราะใจหนึ่งฉันไม่อยากปล่อยคนที่กระทำชำเราหญิงสาวนับร้อยแบบนี้ให้ลอยนวลอยู่ในสังคม แต่ด้วยจรรยาบรรณแพทย์ฉันไม่สามารถทำในสิ่งที่ใจคิดได้ เพราะถ้าเขาบ้าจริง ฉันก็คงต้องเซ็นรับรองให้เขา ถึงนั้นมันจะเป็นการทำให้เขาหลุดคดีโดยไม่ต้องรับโทษในเรือนจำก็ตาม
แต่ก่อนที่ฉันจะเซ็นอะไรลงไปฉันอยากจะแน่ใจมากกว่านี้ เลยถามเขาต่อว่า
“แล้วคุณหละ ระหว่างที่เฟรดดี้ ทำเรื่องพวกนี้อยู่ คุณอยู่ที่ไหน”
“ผมก็อยู่กับเฟรดดี้”
“แล้วคุณไม่คิดจะห้ามเขาเหรอ ว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ถูก”
“ผมเคยห้ามแล้ว แต่ผมห้ามไม่ได้ เฟรดดี้เวลาโมโห หรือต้องการอะไรมากๆ เขาจะไม่ฟังผม”
“งั้น..ฉันจะขอคุยกับเฟรดดี้ได้มั๊ย”
ฉันลองแย็บถามดู เพราะฉันกำลังคิดว่า นายนธีคนนี้ กำลังเป็นคนสองบุคลิกภาพ นาย นธีกลับยิ้มตอบว่า
“ไม่ได้ เพราะตอนนี้ เฟรดไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหน เพราะเหตุนี้ตำรวจถึงจับผมได้ แต่เขาจะกลับมาและพาผมออกไป”
ฉันเกิดความคลางแคลงใจ ถามว่า
“เขาไม่อยู่เหรอ และคุณก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาไปไหน คุณรู้มั๊ย ถ้าฉันไม่ได้คุยกับเฟรด ผลเสียอาจจะตกที่คุณ เพราะฉันอาจไม่เซ็นรับรองให้คุณก็ได้ว่าคุณบ้าจริง”
“ผมไม่สนหรอกเรื่องนั้น เพราะจริงๆผมต้องการติดคุก ผมคิดว่ามันเป็นทางเดียวที่จะหยุดเฟรดได้ เฟรดบางทีก็ไป บางทีก็มาแต่เขายังอยู่ในตัวผม ผมอาศัยจังหวะที่เขาไม่อยู่นี้ มามอบตัวกับตำรวจ แต่แม่ผมดันจ้างทนายมาช่วยผม โดยสู้คดีว่าผมเป็นบ้า แต่ผมไม่ได้บ้า คุณเขียนไปเลยว่าผมไม่ได้บ้า ให้ผมติดคุกก่อนที่เฟรดจะกลับมา ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีทางหยุดเฟรดได้ เขาก็จะก่อเรื่องไม่หยุดหย่อนอยู่แบบนี้”
ท่าทางของนธีพูดอย่างจริงจังอย่างน่ากลัว จ้องตาฉันเขม่ง เหมือนต้องการให้ฉันทำแบบที่เขาพูดจริงๆ และนั่นก็เพียงพอสำหรับฉันที่จะสรุปแล้ว ว่าเขาบ้าจริง เขาต้องได้รับการรักษา และฉันก็เซ็นรับรองลงไปว่าเขาเป็นผู้ป่วยทางจิตจริง และต้องได้รับการดูแลรักษาอย่างใกล้ชิด แม้นธีจะไม่ติดคุก แต่เขาก็ต้องถูกจองจำอยู่ในโรงพยาบาลผู้ป่วยทางจิตจนกว่าจะหายขาดถึงจะถูกปล่อยตัวออกไปได้
นธี เมื่อเห็นฉันเซ็นรับรองไปแบบนี้ เขาก็หัวเราะ